Eenvoudig de index verslaan

Kun je de index wel verslaan? Is dat een koud kunstje?

Op lange termijn presteren gelijk gewogen indices beter dan naar marktkapitalisatie gewogen. Als gevolg daarvan zijn er verschillende gelijk gewogen indextrackers ontstaan, waarmee beleggers van dit fenomeen kunnen profiteren. Nu zijn gelijkgewogen indices niet nieuw. Voor het gebruik van computers was het heel normaal om resultaten te vergelijken met een gelijk gewogen index. Er waren ook prijsgewogen indices (zoals de Dow Jones en de Nikkei 225), maar die waren meer geschikt als stemmingsindex op korte termijn. De reden dat voor naar marktkapitalisatie gewogen index is gekozen is meer praktisch. Dit zijn de meest liquide indices en daarom ook uitstekend verhandelbaar, een prettige eigenschap voor de beheerder van een indexfonds of een ETF. De reden dat een gelijk gewogen index beter presteert dan een naar marktkapitalisatie gewogen index is dat in die laatste index de nadruk van nature op grote en te dure bedrijven. In de index zitten bedrijven die het in het verleden goed hebben gedaan, niet per se bedrijven die het in de toekomst goed zullen doen. In een gelijk gewogen index krijgen kleine en goedkope bedrijven meer ruimte. Ook de wetenschap is er over eens dat met deze twee factoren (klein en goedkoop) een hoger rendement kan worden behaald.

Een nadeel van beleggen in de naar marktkapitalisatie gewogen index is dat daardoor financiële markten minder goed zijn geworden in het alloceren van de middelen, met alle negatieve effecten van dien, minder nadruk op innovatie en productiviteit en daardoor lagere economische groei. Simpel gesteld: een bedrijf krijgt geld vanwege het gewicht in de index, niet omdat het bedrijf zo goed presteert. Deze prikkel zorgt er voor dat bedrijven stoppen met het streven om zo goed mogelijk te presteren en de nadruk beginnen te leggen op een zo’n groot mogelijk gewicht in de index.

‘Als iedereen in de index zou beleggen is dit het einde van het kapitalisme.’

Zover is het nog niet, maar waar voorheen de beste bedrijven steeds groter werden en werden afgestraft als ze door hun omvang geleidelijk minder efficiënt waren geworden, is nu enkel het gewicht in de index bepalend voor de allocatie. Dat geldt uiteraard voor passieve beleggers, maar ook veel actieve beleggers zijn zich veel meer dan voorheen bewust van de index. Veel van die actieve managers krijgen elk jaar een draai om de oren, omdat ze in nettorendement achterblijven bij de index. Dat terwijl diezelfde index op jaarbasis achterblijft bij de gelijk gewogen index.

In het geval van de S&P 500 blijft een naar marktkap gewogen maar liefst 1,4 procent per jaar achter bij dezelfde gelijk gewogen index. Dat is meer dan wat gemiddeld actief beheer per jaar kost. Hoewel de outperformance op lange termijn op een rechte streep lijkt, zijn er wel degelijk fases waarin de naar marktkapitalisatie gewogen index beter presteert, bijvoorbeeld op het moment dat er sprake is van een zeepbel. Het grote voordeel van indexbeleggen is dat de belegger altijd meedoet in zo’n zeepbel, maar onvermijdelijk ook meedoet wanneer de zeepbel doorgeprikt. Dat gold voor de dotcombubbel en nu ook voor zeepbel in de big-techbedrijven. Na zo’n zeepbelperiode presteren gelijk gewogen aandelen tijdelijk beter dan het gemiddelde van de 1,4 procent in de index. Naast de factoren ‘omvang’ en ‘waarde’ zijn er meer factoren waarvan op basis van wetenschappelijk onderzoek  kan worden gesteld dat er op lange termijn sprake is van een positieve risicopremie boven het marktrendement. Voordeel van het beleggen in al deze (in totaal) vijf factoren is dat er gecorrigeerd voor de risico’s sprake is van een beter rendement en meer consistentie.

Via: Auréus