Italiaanse zorgen

Sinds 2008 zijn er niet zoveel partijen short op Italiaanse staatsobligaties gegaan als op dit moment.

Op 25 september zijn er verkiezingen en de opiniepeilingen wijzen op een overwinning van de rechtse alliantie van drie partijen. Volgens de laatste opiniepeilingen krijgen die bijna 50 procent van de stemmen. De Democratische partij heeft 30 procent en de vijfsterrenbeweging 10 procent. Twee van de drie rechtse partijen hebben zich in het verleden tegen Europa en de Europese Unie uitgesproken, maar zijn dankzij de zak met geld uit Brussel uit het corona herstelplan zijn ze nu opvallend mild over Europa. Alleen willen ze die honderden miljarden wel gebruiken om de energierekening van de Italianen te verlagen. Dat zal niet goed vallen in Brussel en een afwijzende reactie zou euro-sceptische reacties in Italië aan kunnen wakkeren. Giorgia Meloni, de leider van de alliantie, wil echter niets doen om de honderden miljarden van de EU in gevaar te brengen.

Naast deze verkiezingen is het ook een probleem dat Italië grootafnemer is van Russisch gas. Volgens het IMF zal door een boycot van het Russische gas de Italiaanse economie met 5 procent krimpen. Daardoor zal de schuld als percentage van het BBP stijgen van 151 naar 158 procent. Daar komt nog bij dat Italië bovengemiddeld is getroffen door de droogte. Dat zorgt voor minder waterkracht en de Po-vlakte lijkt nu wel een Savanne. Dit jaar is het renteverschil met Duitsland met een vol procent opgelopen, ondanks de nieuwe TPI (To Protect Italy of Transmission Protection Instrument) regel van de ECB.

Naast de grote afhankelijkheid van Russisch aardgas, de bovengemiddelde gevoeligheid voor de droogte, hebben de twee grootste Italiaanse banken relatief grote exposure naar de oorlog in Oekraïne. Beide banken hebben grote belangen in de regio. Sinds februari is er meer dan 40 procent af van de koersen van Intesa en UniCredit.

De totale staatsschuld van Italië is nu meer dan 2,3 biljoen euro. Dat is zelfs te groot voor de Europese Unie om te redden. Een derde van de Italiaanse staatsschuld moet in de komende vier jaar worden geherfinancierd. Komend jaar alleen al gaat het om 290 miljard euro. De gemiddelde rente die Italië nu moet betalen op haar schuld ligt op ongeveer 2,5 procent. Dat lijkt niet veel, maar met een staatsschuld van bijna 160 procent betekent dat de Italiaanse economie met 4 procent moet groeien om alleen de rente op staatsschuld te betalen en de schuld/bbp ratio gelijk te houden. Nu is die 4 procent wel inclusief inflatie dus een alternatieve oplossing is ook een wat langere periode van hyperinflatie. Italië remt de beweegruimte van de ECB en daarmee ook de geloofwaardigheid van de centrale bank. Verder kan Italië stellen dat het sinds de toetreding tot de eurozone er niets mee is opgeschoten, een goed excuus om uit te stappen. Dankzij de vele recessies is de Italiaanse economie deze eeuw per saldo niet gegroeid. Ondertussen behoren Italianen zelf wel tot de rijkste inwoners, waarmee het dus een oplosbaar probleem lijkt, alleen in de praktijk is het dat niet.

Via: Auréus